poniedziałek, 13 lutego 2012

4.

Nie mogłam uwierzyć w to co widzę. LIAM PAYN NAPISAŁ DO MNIE, członek zespołu 1D napisał do mnie! Napisał coś w stylu " dobre nagranie i dobry głos, może nie długo uda nagrać nam się coś wspólnie ". Wstałam z grobową miną, podeszłam do okna, otworzyłam je i zaczęłam krzyczeć na cały głos. Jakiś przechodzeń spojrzał się na mnie i spytał czy wszystko okej, zarumieniłam się i schowałam. Po 5 min. podniosłam się ostrożnie sprawdzając czy już go tam nie ma i zaczęłam krzyczeć raz jeszcze. Godzine później, jak już się troche ogarnęłam zaczęłam zastanawiać się czy coś mu odpisać. Skontaktowałam się z Kasią. Nie chciała mi uwierzyć dopóki sama tego nie zobaczyła. - Oczywiście że masz mu odpisać! - Dobrze, wszystko fajnie, ale co ja mam mu napisać? Przecież nie napiszę jak bardzo się cieszę że napisał, ani nic w tym stylu, to żałosne. Posmutniałam. - Zapytaj go kiedy. - Co? - No spytaj się kiedy możecie coś razem nagrać. - Myślisz? - No zrób to!

Napisałam. Siedzę od dwóch godzin i czekam aż odpisze. Wątpie żeby odpisał. A co będzie jeśli napisał to dla żartu? Chciało mi się płakać. Było mi głupio. - Cześć kochanie, już nie śpisz? - Cześć mamo. No jak widać nie śpię. Słuchaj, wychodzisz gdzieś dziś? do jakiegoś sklepu może? - Może, a co się stało? - Proszę, kup mi litr dobrych lodów.

Jesteśmy w drodze do Londynu. Nie odpisał. Jeszcze dziś spotkam się z Kasią. Jestem ostro podjarana dzisiejszym wieczorem bo zabiera mnie na jakąś typowo angielską domówkę. Coraz więcej komentarzy i wyświetleń. Mam mętlik w głowie. Nie ogarniam tego co mnie otacza.

- Boże, Kasia! Jesteś wspaniała. - A co ja takiego zrobiłam? - Co zrobiłaś? Nie dość że wyrwałaś mnie z tej nudnej monotonii to jeszcze kupiłaś mi kieckę! JEST IDEALNA. - Przytuliłam ją, złapałam za nadgarstek i pociągnęłam w strone domu w którym miała odbyć się impreza. Nasze spotkanie było inne niż sobie to wyobrażałam. Było mi strasznie niezręcznie. Ale po czasie czułam się jak przy starej, dobrej przyjaciółce. Niespodzianka którą mi zrobiła była niesamowita! Ta sukienka jest prześliczna! prosta, ale idealnie pasująca do mojej szczupłej figury i chudych nóg. W kolorze czarnym porzeżana na dole. Nie lubię sukienek i w sumie jestem jej wdzięczna za nią bo nie miała bym w czym iść na tę impreze. Z butami był większy problem ale znalazłyśmy jakieś które się do niej dopasowały. - Znasz tych wszystkich ludzi? Zostałam zmierzona przez Kasię a po chwili obdarzyła mnie uśmiechem. - Żartujesz prawda? Połowy z nich nigdy na oczy nie widziałam! - W tym momencie zrobiłam się trochę przerażona bo nigdy nie kręciły mnie takie domówki z mnóstwem obcych ludzi i alkoholu. Siadłam gdzieś w końcie i piłam drinka. Podszedł do mnie jakiś chłopak. Był całkiem przystojny. Brązowe oczy, ciemne włosy, wysoki i dobrze ubrany - ideał pomyślałam. - Cześć, dlaczego cię nie znam? Rzucił zalotnym uśmiechem. Nie odezwałam się, siedziałam chwilę i patrzyłam na niego. Zakłopotany zaczął przepraszać i spytał się mnie po angielsku skąd pochodzę. Zaczęłam się śmiać, wyciągnęłam rękę - Jestem Klaudia. - A ja David, miło mi. Był bardzo sympatyczny, przegadałam z nim cały wieczór.

                                                                                                                                                 18.02.2012r
                                                                                                                                     
Sama nie wiem kiedy ale wypiłam zbyt dużo żeby cokolwiek pamiętać z zeszłej nocy. Obudziałam się w jakimś nie wielkim pokoju. Po zdjęciu na biurku domyśliłam się że to pokój Kasi. Wstałam, spojrzałam na telefon - 11;45.




O boże, nie dość że krótki to jeszcze skończyłam go w takim idiotycznym momencie. Przepraszam ale straciłam ochote na dalsze pisanie ;] + przepraszam za wszelakie błędy ale na prawdę, nie mam głowy do tego.

niedziela, 12 lutego 2012

3.

Błądziłam już ponad pół godziny, padł mi telefon, nie wiedziałam co robić. Przechodząc koło jakiegoś małego sklepu dotarło do mnie że już tutaj byłam. Zaczęłam poznawać drogę. Przyśpieszyłam kroku. Idąc przez wąską uliczkę słyszałam męskie głosy. Zaczęłam się bać. Miałam wrażenie że ktoś za mną idzie. Głosy zbliżały się. Nie rozumiałam nic. Mówili po angielsku i to dość nie wyraźnie. Było strasznie ciemno. próbowałam włączyć telefon, na marne. Zaczęłam biec, nie wiedziałam co robię ani gdzie jestem. Słyszałam kroki, ktoś szedł za mną kiedy ja biegłam. Szedł szybko lecz nie biegł. Po chwili znalazłam się na placu zabaw. Wiał wiatr, huśtawki się bujały a karuzela powoli kręciła. Moje upięte włosy zaczęły powiewać, rozplątały się tak, jak by ktoś delikatnie złapał za gumkę ściągając ją gwałtownie, a wsuwki ostrożnie zrzucać na ziemie. Byłam przerażona, nie wiedziałam co się dzieje ani gdzie dokładnie jestem. Upadłam. Poczułam ból z tyłu głowy. Ktoś mnie uderzył. Ukucnął do mnie i cicho szepnął " nie bój się " tak, zrozumiałam. Czarne od tuszu łzy spływały mi po policzkach. Nie potrafiłam wydobyć z siebie głosu. Mówił coś do mnie ale nic nie rozumiałam. Zaczął mnie podnosić. Myślałam że to już koniec. Tak, myślałam że umrę. Nie zależało mi na życiu, nie miałam nikogo kto mnie kochał, nie dogadywałam się z rodzicami, było mi to obojętne. Nagle na ulicy zapaliło się światło, a dokładniej światła samochodu samochód. Próbowałam się wyrwać, na marne. Sama do końca nie wiem czy robiłam jakieś ruchy bo ból przeszywał mnie całą. Samochód zatrzymał się. Byłam przerażona. Dostrzegłam odblaskowy napis POLICE. Zaczęłam wrzeszczeć, najgłośniej jak mogłam.

                                                                                                                                                 17.02.2012r

To co stało się wczoraj zostało między mną, facetem zatrzymanym przez policje i jak się okazało jego kolegą. Kiedy policjanci wysiedli z wozu, facet mnie puścił, w tedy ostatni raz poczułam zapach papierosów zmieszany z wodą kolońską. Zaczęłam biec przed siebie. Nie chciałam żeby rodzice dowiedzieli się o tym co zaszło. Bałam się ich bardziej niż tych facetów wczoraj. Z domu w którym mieszkają moi rodzice do placu zabaw na którym wczoraj prawie zostałam zgwałcona jest 5 min. Nim weszłam do domu ogarnęłam husteczką twarz i weszłam do środka. Na moje szczęście żadne z rodziców jeszcze się nie pojawiło w domu. Usiadłam na moim prowizorycznym łóżku składającym się z materaca, kupy poduszek i pościeli i zaczęłam płakać. Nawet nie zorientowałam się kiedy zasnęłam. Obudziłam się wciąż w ciuchach o piątej rano kiedy mój tata wychodził do pracy. Mama ma dziś wolnę. To dziś jedziemy do Londynu. Będąc pod prysznicem myślałam o wczorajszym koszmarze. Myślałam o tym że mogłam zostać zgwałcona. Mogłam zginąć. Zastanawiałam się kogo by to ruszyło. Przypomniałam sobie o coverze i o spotkaniu z Kasią. Nie chciałam jej mówić o tym co zaszło wczoraj. Nie chciałam nikomu mówić bo nikomu z mojego otoczenia na tyle nie ufałam. Choć czułam potrzebę wygadania się komuś to nie potrafiłam. Wysuszyłam włosy, ubrałam się w jakieś stare dresy i zeszłam na dół. Czekając na dżwięk mikrofalówki oznaczający że minęła już minuta od wstawienia miski z mlekiem, włączyłam laptop. Wsypałam płatki i siadłam na krześle. Portale plotkarskie wciąż mówią o Niall'u i jego rzekomo młodszej dziewczynie. Weszłam na youtube. Doznałam szoku, pełno komentarzy i to pozytywnych! Pierwszy raz od wczorajszego dnia się uśmiechnęłam. Dużo było komentarzy typu " nagraj coś nowego " , " Pozazdrościć talentu, czekamy na więcej ". Ucieszyłam się że będę co miała robić. Ale na prawdę zdziwiłam się dopiero po tym co zobaczyłam na twitterze.




No coś szybko dodałam nowy post, ale mam wenę i chyba zaraz napiszę jeszczę kolejną część którą opublikuje niebawem. Zapraszam do komentowania ;) xx.

2.

15.02.2012r

Mój poranek wyglądał mniej więcej tak; wstałam o 12;30, wzięłam szybki prysznic, zjadłam śniadanie i czekałam, nie wiem na co ani na kogo. Nie wiedziałam co z sobą zrobić. Odpaliłam laptopa, i z kubkiem gorącej herbaty zaczęłam przeglądać portale plotkarskie. Zamurowało mnie, poczułam się jak by ktoś wbił mi nóż w serce " Niall Horan ma nową dziewczynę ". Nie znałam tego chłopaka, ale jego głos, jego oczy, czułam się jakby był dla mnie kimś ważnym, w tym momencie czułam tylko ból. Jak bym została zdradzona. Wyłączyłam to, pomyślałam że to tylko plotka, zresztą, jeśli to prawda to niech będzie z nią szczęśliwy, nigdy w życiu nie zobaczę go na oczy, co ja sobię wyobrażałam. Byłam sama w domu, rodzice byli w pracy. Włączyłam najgłośniej jak mogłam " One thing " śpiewałam razem z chłopcami. Wszyscy zawsze mówili mi że mam dobry głos, sama osobiście tak nie uważam ale wpadłam na pomysł.

                                                                                                                                                 16.02.2012r
Wyszłam szczęśliwa ze sklepu. Z nowym nabytkiem udałam się do domu. Podłączyłam sprzęt. Włączyłam program Audacity, kliknęłam dużą czerwoną kropkę i zaśpiewałam. Tak, zaśpiewałam, zaśpiewałam do nowiutkiego mikrofonu, może i badziewnego bo nie dałam za niego zbyt wiele. " Moments ", właśnię tę piosenkę zaśpiewałam, nagrałam porządny cover. Po wielu próbach w końcu nagrałam całość. Usiadłam do laptopa, odsłuchałam go jescze raz. Powiedziałam do siebie - raz się żyje. Poszło. Mój cover na youtube. Tak, mój cover, mój badziewny cover znalazł się w sieci. Nie umiem śpiewać. Ośmieszę się. Ale to nic. Po co to zrobiłam? Żeby się nie nudzić? Żeby coś osiągnąć? Czym? Jestem beznadziejna. 17;15. Wyszłam z domu, Ubrałam na siebie rurki, grubą bluzę, spięłam moje nie długie, brązowe włosy w niedbały kok, pomalowałam lekko rzęsy, wciągnęłam na nogi moje jedyne buty które wzięłam ze sobą, moje ulubione adiddasy i poszłam. Nie wiedziałam gdzie idę, nie znam okolicy. Cały czas myślałam o tym co wczoraj przeczytałam, o tym czy to prawda, o tym że moje życie jest nudne i o tym coverze. Zastanawiałam się czy to coś zmieni. Spojrzałam w telefon, jest już 18;30, za pół godziny wróci moja mama, nie pozwala mi samej chodzić po mieście. Chciałam wrócić. Ale tu pojawił się problem. Mruknęłam do siebie - Gdzie ja do cholery jestem?



Kolejny badziewny rozdział -,- , przepraszam, ale muszę to jakoś rozwinąć, mam nadzieje że się podoba choć trochę. Jeśli chodzi o chłopców z 1D to tak, akcja głównie będzie toczyła się wokół Niall'a ;) Będę wdzięczna za chociaż jeden komentarz . ;) xx

sobota, 11 lutego 2012

1.

10.02.2012r.

- Cześć mamo!
- Klaudia? Wróciłaś już?
- No raczej. Przewróciłam oczami. Miałam dziś o jedną lekcje mniej.
Rzuciłam torbę na łóżko, wyciągnęłam bagaż podręczny i zaczęłam pakować ciuchy. Byłam zła na mamę o to że nie mogłam wziąźć dużego bagażu i zapakować więcej ciuchów, ale cieszył mnie fakt że w Anglii mama tych ciuchów kupi mi więcej. - gdzie jest babcia? zapytałam mamę która wparowała do pokoju na huk który zrobiłam przewracając gromadę podręczników z których uczyłam się na tę cholerną geografię z którą mam problemy. - na rehabilitacji, dziś dostała list z odpowiedzią co do protezy, dostanie 1000zł, myślę że więcej nie będzie potrzeba, najwyżej nie pojedziemy do Londynu. - MAMO, proszę, wiesz jak mi zależy na tym wyjeździe! - Spokojnie! żartowałam!, na pewno pojedziemy, musimy jechać, obiecałam cioci, a proteza na pewno nie będzie droższa. Poza tym, i tak nie zastąpi babci nogi. Będzie tylko chwilowa, później trzeba kupić lepszą. Spojrzałam na mamę takim wzrokiem, że po chwili już jej nie było, włączyłam " Moments " i pakowałam się dalej.

                                                                                                                                                14.02.2012r.
Pa babciu. - pocałowałam ją w policzek. Będę tęsknić. Ze łzami w oczach wyszłam z klatki schodowej i pobiegłam do samochodu, mama z wujkiem już na mnie czekali, siadłam z tyłu założyłam słuchawki na uszy i pogrążyłam się w myślach. Dwie godziny później byliśmy już w Bydgoszczy. Na lotnisku napisałam do mojej przyjaciółki którą poznałam na twitcam'ie że za godzinę wylatujemy a o 22;40 powinniśmy być w Birmingham. Ktoś podszedł do mnie od tyłu zakrywając mi oczy, odwróciłam się, to była Natalia, przytuliłam ją i zapytałam jak długo już tu jest. To był jej pierwszy lot więc się stresowała, ja też ale byłam przyzwyczajona do latania, w Anglii byłam już pięć razy z czego rok tam mieszkałam, teraz jechałam tam na ferie do moich rodziców. Mieszkam z babcią i dziadkiem a rodziców odwiedzam regularnie co rok. Pierwszy raz jechałam do Londynu na tydzień, byłam tym bardzo podekscytowana. Natalia, moja koleżanka ze szkoły leciała na ferie do cioci, do Londynu. Tak się złożyło że leciałyśmy w ten sam dzień, o tej samej godzinie, z tego samego miejsca jak i do tego samego, ba! nawet tym samym samolotem! Miałam zamiar się z nią tam spotkać. Kasia mieszka w Londynie od 3 lat, łączy nas One direction, obie uwielbiamy tych chłopaków i w sumie dzięki nim się poznałyśmy, dokładniej dzięki twitterowi. Ona widziała ich już kilka razy, była na dwóch koncertach a nawet miała okazję z nimi pogadać, a ja nawet nie potrafię dobrze wysłowić się po Angielsku. Dzieli nas rok różnicy, ona urodziła się w 96 a ja w 97. Rocznikowo mam 15 lat, a w praktyce jeszcze ich nie skończyłam.
- Samolot lecący do Birmingham właśnie wylądował, za 5 minut zamykamy bramki.
- Chodźmy już. Powiedziała moja mama, wzięłam bagaż i ruszyłam na odprawę.





Przepraszam że ten rodział jest taki beznadziejny i nudny ale staram się jakoś sensownie wytłumaczyć sytuację Klaudii a potem akcję rozkręcę :) Jeśli pojawiły się jakie kolwiek błędy, piszcie co mam poprawić, to moje pierwsze opowiadanie ;)